مطلب زیر قصه نیست . یه واقعیته . بخوانید و ببینید ما کجای این عالمیم . ببینید

ایثار و از خود گذشتگی چگونه معنا پیدا می کند ؟ باور کنید خودم با شنیدن

این خاطره لحظاتی نشستم و بر حال خودم گریه کردم .

چقدر گرفتار  "مادیات"  شده ایم؟

کجا می رویم ؟

سلام مامان قهرمانم :

میدونی...

حالا که روز تولدته من و آبجی می خواستیم قشنگ ترین هدیه رو برات

بخریم ولی نمی دونستیم چی بخریم...

دختر خاله می گفت:

برات یه دست کامل لوازم آرایش بخریم...

می گفت:

اگه مامانت آرایش کنه زخم های روی صورتش کمتر معلوم می شه ..

می گفت :

زشته یه معلم با سرو صورت زخمی سر کلاس بره ...

می گفت:

شاگردهاش می فهمند که شوهرش اون رو...

میدونم تو هیچ وقت برای خودت از این چیزها نمی خری ...

آخه همشرو می دی پول دارو  و بیمارستان بابا ...

بابا هم که تو رو کتک میزنه ...

فحش می ده...

حرف هایی می زنه که ما نمی فهمیم ...

فقط می بینیمو گریه می کنیم...

من و آبجی خوب می فهمیم که وقتی بابا موجی می شه تو دستای

مارو می گیری و می بری تو اتاق دیگه...

بعد می ری تا بابا کتکت بزنه و موهای قشنگتو بکشه...

من و اون خوب می دونیم چرا این کارو می کنه...

اخه اگه تو نری جلوی بابا اون خودشو می زنه ...

دست خودش نیست...

تو هم چون بابا رو خیلی دوست داری نمی خواهی بابا خودشو بزنه ...

به قول خودت یه ذره از سهمت و فداکاری هاش رو میدی...

از ترکش های توی بدنش...

از موجی شدنش...

از...

ما می فهمیم که وقتی بابا اروم می شه سرش رو می گیره و چقدر گریه می کنه...

وقتی می فهمه چیکار کرده ناراحت می شه...

دستت رو می بوسه...

تو هم گریه می کنی ...

من و ابجی صدای گریه تو و بابا رو می شنویم...

مامان جون ، مامان خوب و قهرمانم:

پس سهم ما چی می شه؟

ما هم می خوایم مثل تو وبابا قهرمان باشیم...

می خوایم روز تولدت پول هامون رو بدیم به تو تا برای بابا دوا بخری...

فقط تو رو خدا این دفعه بذار بابا ما رو جای تو کتک بزنه...

"راستی مامان جونم ، تولدت مبارک"

   نویسنده : مژگان مهری