علمدار مرصاد

سحرگاه چهارم مرداد 67 است.چند روزی از پایان جنگ می گذرد.ترس و دلهره تمام بچه های شناسایی را گرفته!من هم دست کمی از بقیه ندارم. با خودم گفتم نهایت کار شهادت است.اما،اما اگر آن ها وارد کرمانشاه شوند!آن جاست که قتل عام وسیعی انجام می شودو...خدایا چه کنیم؟!

ساعتی قبل بچه های یکی از قرارگاه ها با تمام توان خطی را در مقابل منافقین ایجاد کردند.این خط تنها توانست پنج دقیقه مقاومت کند!همگی آن ها به شهادت رسیدند.منافقین به هیچ کس رحم نمی کردند.در اسلام آباد وقتی وارد بیمارستان شدند همه مجروحین جنگی را سر بریدند!

آن ها برای حمله انگیزه بالایی داشتند! وقتی یکی از خودروهای آن ها مورد اصابت قرار می گرفت بقیه از کنار او عبور می کردند.هیچکدام از آن ها توقف نمی کردند.مقصد آن ها رسیدن به تهران بود!آن ها حتی بیانیه پیروزی را برای فتح تهران آماده کرده بودند.

چهارده تیپ مکانیزه و بیش از هزار خودرو پیشرفته منافقین از جاده اصلی به سمت کرمانشاه می آمدند.آنها بیش از صد کیلومتر از مرز فاصله گرفته بودند.ساعتی دیگر نیز به محدوده ما خواهند رسید.

مطلب زیر قصه نیست . یه واقعیته . بخوانید و ببینید ما کجای این عالمیم . ببینید

ایثار و از خود گذشتگی چگونه معنا پیدا می کند ؟ باور کنید خودم با شنیدن

این خاطره لحظاتی نشستم و بر حال خودم گریه کردم .

چقدر گرفتار  "مادیات"  شده ایم؟

کجا می رویم ؟